RUN

El run ye la mar de fondu, una mar de fondu qu’unes vegaes pregona o barrunta lo que ta por venir, ye indiciu del mal tiempu que s’acerca, de vagamar que vien; otres ye consecuencia, rastru y memoria de lo que pasó, del temporal que quedó p’atrás. Estos poemes son reflexu d’esperiencies y sentimientos, de cachinos de vida, igual que restos que queden nel sable cola marea.
 Dímilo baxín, 
como la brisa la mar
 a les piedres del pedreru. 
Dímilo nidio, 
como llingüetazos de folines 
nel sable de la playa.
 Dímilo ensin dicir, 
namás con una güeyada. 
Esti ye pa min un llibru de vida, de temor y valor, de dolor, d’allegría, d’amor, d’inquietúes. Ye un intentu d’ordenar el mio caóticu interior.